حذف ارز ترجیحی تعرفه واردات صرفه جویی نیست/ تحریم های خودساخته دشمن بخش خصوصی

با انتشار خبر حذف ارز ترجیحی (۴۲۰۰ تومان) از مبنای محاسبه تعرفه واردات قطعات CKD به کشور، حالا طوفان که نه، یک سونامی به ساحل تولید به خصوص در بخش خودروسازی نزدیک می شود. زیرا از این پس تولید کنندگانی چون خودروسازان باید تعرفه گمرکی واردات را با ارز نیمایی حدود ۲۵ هزار تومان ( اگر پیدا شود) پرداخت کنند. موضوعی که دست کم بسته به نوع محصولات می تواند، بین ۲۰ تا ۳۰ درصد قیمت تمام شده محصولات را بالا ببرد.

به گزارش خبرنگار عصر خدمات ،این در حالی است که با مصوبه دولت نرخ حقوق و دستمزد بخش کارگری نیز ۵۷.۴ درصد افزایش یافته است. افزایشی که با اتکا به گردش مالی تولید محور در کشور اتفاق نمی افتد و تنها می توان آن را راه فرعی دانست که دولت انتخاب کرده تا از مسیر اصلی کاهش تورم فرار کند. به این ترتیب همزمان با افزایش نرخ دستمزد، بیمه، مالیات و از همه بدتر نوسان های نرخ ارز در ماه های اخیر، احتمالا غیر عاقلانه ترین کار از نظر اقتصادی در کشور همان تولید است!

داخلی سازی به صرفه نیست
داخلی سازی یکی از نسخه های است که در سال های بعد از تحریم در کشور بدل به مُد روز شده است! موضوعی که نه تنها تعریف علمی و اقتصادی در ایران ندارد، بلکه زمینه ساز کاهش کیفیت تولید بسیاری از محصولات صنعتی به خصوص در بخش خودروسازی شده است. بدون شک داخلی سازی قطعات از نظر تئوری باعث کاهش هزینه می شود، اما سوال اینجاست که این تئوری برای همه محصولات و در هر شرایط اقتصادی صادق است؟

تشویق به داخلی سازی قطعات در یک محصول می تواند موجب کاهش قیمت تمام شده آن شود. اما بعد از داخلی سازی قطعاتی مثل باتری، لاستیک و چند قطعه دیگر که نیاز به سرمایه گذاری کلان و قالب سازی ندارد، نوبت به قطعاتی و مجموعه هایی می رسد که سرمایه گذاری بالایی نیاز دارند. در نتیجه تنها زمانی این داخلی سازی صرفه اقتصادی خواهد داشت که تیراژ تولید آن محصول به عقیده کارشناسان بین ۸۰ تا ۱۰۰ هزار دستگاه باشد.

تئوری داخلی سازی برای دو خودروساز بزرگ کشور که از نظر زیرساخت ها و تیراژ محصول با خصوصی ها قابل مقایسه نیستند، شاید منطقی باشد، اما خودروسازان خصوصی چون مدیران خودرو، کرمان موتور، گروه بهمن، آمیکو، آرین موتور، صنایع خودروسازی ایلیا، خودروسازی فردا و… صرفه اقتصادی ندارد. داخلی سازی قطعات برای خودروسازانی با تیراژهای چند ۱۰ تا کمتر از ۵ هزار دستگاه حتی سخت تر و غیر اقتصادی تر هم هست.

ضمن این که حتی در سال های اخیر به دلیل افزایش هزینه های تولید در بخش قطعه سازی، سرمایه گذاری در ساخت قالب ها نیز به گردن خودروساز افتاده است. اما این همه ماجرا نیست. زیرا زمزمه های کاهش تعرفه های واردات CKD نیز در نوع خود تعجب برانگیز است. زیرا این کاهش تعرفه در حقیقت مثل آن است که در یک جیب شما ۲۰ تومان بگذارند و از جیب دیگر ۳۵ تومان بردارند! پس کاهش تعرفه واردات قطعات هم کمک بزرگی به کاهش هزینه های تولید خودرو نیست.
در بهترین حالت با کاهش تعرفه گمرکی و دریافت تعرفه با ارز نیمایی( حدود ۲۵ هزار تومان)، تاثیر ۱۰ درصدی افزایش حقوق و دستمزد و نرخ و بیمه و … در هزینه ها به دلیل مصوبه دولت برای سال جدید، باز هم دست کم بین ۱۵ تا ۲۰ درصد قیمت تمام شده محصولات در بخش خصوصی افزایش خواهد یافت.

در نتیجه اگر قرار باشد، تنها ۱۰ درصد سود برای تولید هر محصول را محاسبه کنیم، باید منتظر افزایش قیمت حدود ۳۰ درصدی در تولیدات خودروسازان خصوصی باشیم. این در شرایطی است که هزینه های حمل کانتینرهای قطعات CKD از چین به ایران نیز در یک سال گذشته از حدود ۳ هزار دلار به بیش از ۱۰ هزار دلار رسیده است.

تولید باید اولویت باشد
کشور در شرایط سخت اقتصادی و کمبود ارز قرار دارد. تحریم ها هنوز پابرجا هستند و پول های حاصل از صادرات به سختی به کشور باز می گردند. کالاهای اساسی در اولویت های اختصاص ارز قرار دارند. دولت با کسری بودجه شدید دست و پنجه نرم می کند. همه اینها مشکلاتی است که کم و بیش اغلب از آن مطلع هستیم. اما سوال اینجاست، آیا دولت راه های بهتری برای کسب درآمد به جز حذف ارز ترجیحی(۴۲۰۰ تومان) از تعرفه واردات قطعات برای تولید نیافته است؟

همین امروز نیز موج بیکاری افراد به دلیل افزایش بی رویه حقوق و دستمزد بدون پشتوانه آغاز شده است. زیرا نه موانع تولید رفع شده که افزایش تولید صورت بگیرد و نه هزینه های تولید کاهش یافته است. فراموش نکنیم، هزینه های بیکاری افراد ناشی از تعطیلی واحد های تولیدی بسیار بیشتر از صرفه جویی های غیر منطقی ارزی است. در نهایت باید گفت این تصمیمات غیر کارشناسی اقتصادی است که موجب افزایش قیمت تمام شده محصولات در صنعت خودرو می شود و اگر خودروسازان بخش خصوصی قیمت محصولات را افزایش ندهند، نابود خواهند شد، ای کاش روزی برسد تصمیم گیران در کشور اقتصاد را علم ببینند نه ابزار.

یادداشت:امید آورزمانی

انتهای پیام/